Çevresel Avrupa Birliği yasasının tarihi
Bu sunum, çevresel Avrupa Birliği yasasının tarihini kapsar. Bugün tartışılan bütün çevresel konuların uzun bir tarihi vardır. ÇEvresel konulardaki duyarlılık genel olarak 1960’lı yıllarda artmaya başladı. Toplulukların yasa koyucuları, Üye Ülkeler arasında serbest mal dolaşımını teminat altına almak için tüketicileri korumak amacıyla ortak standartlar yaratma ihtiyacının farkına vardılar. 1972 yılında Stokholm’deki ilk Avrupa Birliği Çevre Konferansından sonra, Avrupa Topluluğu gelecekte politikalarını yönlendirecek olan ilke ve öncelikleri düzenleyerek altıncısından ilk çevresel eylem programını (1973-1976) kabul etti.
İlgilenecek daha fazla çeşitlilikle sorunlarla birlikte yaklaşım ve hedefl er açısından ilkini takip eden ikinci çevresel eylem programı, (EAP) (1977-1981) Doğa Koruması özel bir ilgi gördü. Birinci ve ikinci çevresel eylem programları çok çeşitli kirlilik problemlerini denetlemek için yapılacak eylemlerin detaylı bir listesini çıkarır. Altı ilke ve sonraki eylem programlarında geçerli kalan çevresel politika öncelikleri listelendi. Üçüncü çevresel eylem programı (1982-1986) 1982 yılında kabul edildi ve Avrupa Topluluğundaki çevre ve doğal kaynakları korumak için ayrıntılı bir strateji sağlamaya çalıştı. Ağırlık noktasını kirlilik denetiminden kirliliğin engellenmesine dönüştürdü ve çevresel koruma kavramını toprak kullanımı planlaması ve çevresel sorunları Avrupa Topluluğu politikalarına dahil edecek şekilde değiştirdi.
Dört etkinlik alanını öne çıkararak, çevresel boyutun diğer Topluluk politikalarına katılması için yeni zorunluluklara güç kazandıracak Dördüncü çevresel eylem programı (1987-1992) : varolan Topluluk yasasının etkili bir şekilde uygulanması, ‘madde’ ve kirlilik ‘kaynakları’nın tüm çevresel etkilerinin düzenlenmesi, bilgi dağıtımına artan halk erişimi ve iş yaratımı. Bu, Avrupa Topluluğunda çevresel politikaların stratejik bir şekilde yeniden yönlendirilmesi için başlangıç girişimiydi. 1990’lı yılların başlarından itibaren “sürekli gelişme” gittikçe Avrupa Birliğindeki çevresel politikalar için örnek oluşturan bir referans haline geldi.
Dördüncü Eylem Programından sonra görünürdeki stratejik yeniden yönlendirme açık bir şekilde Beşinci Çevresel Eylem Programında (1993–2000) açık ve kesin bir biçimde ifade edildi. Beşinci ÇEP’nin (Çevresel Eylem Programı) genel yaklaşımı ve stratejisi daha önceki programlardan farklılık gösterdi. “Sürekliliğe Doğru” başlığının da ifade ettiği gibi program, uzun süreli hedefl er koydu ve daha evrensel bir yaklaşıma odaklandı. Doksanların sonundaki 5. ÇEP yasası etkileyiciydi. Bir kaç on yıl için iddialı bir çalışma programı ortaya çıkararak Atmosfer Kalitesi Yönetmeliği (96/62) Su Sistemi Yönetmeliği (2000/60) ya da IPPC Yönetmeliği (1996/61) gibi yeni kompleks ve bütünsel bir yasa taslağını içerdi.
Buna ek olarak, Avrupa Birliği düzeyinde politika hazırlığı, çevresel NGO’ların komitelerde, uzman iletişim ağlarında ve çok sayıda danışmanlık sürecinde rol almaya ve etki sahibi endüstrinin Komisyonun her seviyesinde lobi çalışması yapmasını bir dereceye kadar dengelemelerini sağladı.
Altıncı ÇEP, Avrupa Parlementosu ve Konseyinin 22 Haziran 2002’de aldığı bir karardır. 2002– 2012 döneminde Avrupa Birliği çevresel politikası oluşturma çerçevesini düzenler ve bunları başarabilmek için yapılması gereken eylemleri anahatlarıyla belirtir. 6. Çevresel Eylem Programı dört öncelik alanı tanımlar: iklim değişikliği, doğa ve biyo-çeşitlilik, çevre ve sağlık ile doğal kaynaklar ve atıklar. 6. ÇEP, çevresel korum gerekliliklerinin tam olarak Topluluk politikaları ve eylemlerinde yer almasını destekler ve Topluluğun sürekli gelişim stratejisinin çevresel öğesini oluşturur.